Do RJP nadesłano następujący list:

Moja ciotka ma problemy urzędowe spowodowane zmianą pisowni jej imienia. Od momentu urodzenia (w 1923 roku w Warszawie) do końca wojny wszystkie dokumenty zawierają imię Lidja. Od zakończenia wojny do dnia dzisiejszego ciocia posługuje się imieniem Lidia. Niestety sama nie pamięta, w jaki sposób i na jakiej podstawie zmieniła swoje imię. Proszę o pomoc. Czy podstawą tej zmiany pisowni mógł być dekret z listopada 1945 roku. A może przyczyną zmiany było co innego, np. podejrzenie zapożyczenia brzmienia imienia Lidja od rosyjskiej Lidoczki.

Odpowiedzi udzieliła prof. dr hab. Aleksandra Cieślikowa:

(…) sądzę, że zmiana pisowni imienia Pana ciotki Lidja w Lidia nastąpiła w wyniku zmian przepisów ortograficznych w 1936 roku. Wcześniej imię Lidia mogło być zapisywane: Lidja. W wydanym w roku 1972 „Słowniku ortograficznym” autorstwa S. Jodłowskiego i W. Taszyckiego imię Lidia jest podane jako przykład pisowni j – i po spółgłoskach: „Po c, s, z piszemy i lub –j– …. po innych spółgłoskach pisze się stale – i”. W podanych przykładach pojawia się imię Lidia. Sądzę, że późniejsze, po roku 1936, zapisy przez -j były spowodowane brakiem znajomości przepisów ortograficznych u zapisujących, a także przez fonetykę (brzmienie) imienia, w którym słyszymy j po d-. Wszystkie współczesne słowniki imion podają pisownię zgodną z przepisami ortograficznymi, które obowiązują również w stosunku do imion osób – obywateli Polski, a więc imię powinno być zapisywane jako Lidia. Dodam, że imię to pochodzi od nazwy krainy w Azji Mniejszej. W języku rosyjskim i ukraińskim było zapisywane: Lidija. Na początku dwudziestego pierwszego wieku imię Lidia nosiło 90 787 Polek.

lipiec 2010 r.