Jeden z korespondentów skierował do RJP następujące pytanie:

Proszę o pomoc, wydanie opinii, ekspertyzy w sprawie imienia Iwetta. Moja córka nosi imię Iweta, gdyż odmówiono nam nadania imienia Iwetta pisanego przez podwójne „t”. Chciałbym dowiedzieć się, czy imię Iwetta ma poprawną formę językową oraz czy może być w Polsce nadawane. Wiem, że imię Iwetta w Polsce funkcjonuje. Jak podaje „Słownik imion powszechnie w Polsce używanych”, Kazimierz Rymut; PAN, Kraków 1995, imię Iwetta występuje 291 razy. Słownik ten zestawiony został w oparciu o bank danych Rządowego Centrum Informatycznego PESEL, według stanu banku na kwiecień 1994 roku. (…)

Opinię przygotował prof. dr hab. Walery Pisarek:

Imię Iweta jest spolszczoną formą francuskiego imienia Yvette, będącego żeńskim odpowiednikiem męskiego imienia Yves, znanego w Polsce jako Iwo lub Iwon. Z tym imieniem męskim wiążą się także oprócz Iwety traktowane obecnie jako osobne imiona żeńskie Iwa oraz Iwona. Francuska Yvette występuje w różnych językach bądź z jednym -t– (jak w czeskim: Iveta), bądź z podwojoną spółgłoską –t– (jak w niemieckim: Ivette). W Polsce występują dwie formy odpowiednika francuskiej Yvette: z jednym –t- jako Iweta i z dwoma -t– jako Iwetta. Chyba większość polskich językoznawców za lepszą uważa formę Iweta, bo pretensjonalna polska wymowa z dwoma –t– bynajmniej nie odpowiada dajmy na to wymowie niemieckiej Ivette, bo w pisowni niemieckiej podwojona litera spółgłoski nie oznacza podwojenia wymowy spółgłoski, ale tylko krótkość poprzedzającej samogłoski. Krótko mówiąc: za lepszy i bardziej godny poparcia uważam zapis Iweta, ale biorąc pod uwagę potraktowanie w „Wielkim słowniku ortograficznym PWN” jako równouprawnionych form Bernadeta i Bernadetta oraz Wioleta i Wioletta, nie mogę uznać zapisu Iwetta mimo jego rażącej mnie pretensjonalności za niedopuszczalny.

grudzień 2008 r.