Z USC w Warszawie nadeszło do Rady pismo zawierające pytanie, „czy imię należy traktować jako zdrobnienie imienia , czy też może [ono] stanowić imię samoistne?”. Przewodniczący RJP odpowiedział następująco:

[…] wyrażam opinię, że poczucie językowe jednoznacznie podpowiada większości Polaków, że Julka jest zdrobniałą postacią imienia Julia (lub Juliana/Julianna). Tak też traktują tę formę dawne i nowe polskie słowniki imion. Na przykład H. Fros i F. Sowa, autorzy książki „Twoje imię. Przewodnik onomastyczno-hagiograficzny”, wydanej w Krakowie w r. 1975 (potem zresztą wznawianej), piszą na s. 267 w haśle JULIA: „Forma zdrobniała: Julka”. J. Bubak w „Księdze naszych imion” (Wrocław 1993) na s. 162 zamieszcza w haśle JULIA informację: „Zdrobnienia: Julka, Julcia, Jula”. W. Kupiszewski w książce „Dlaczego Agnieszka a nie Ines?” (Warszawa 1991) omawia na s. 96 w jednym haśle imiona JULIA ż.[eńskie], JULIUSZ m.[ęskie] i podaje jako ich formy nieoficjalne imiona Julek, Juleczek m., Jula, Julka, Julcia, Juleczka ż. Chociaż W. Kupiszewski nie nazywa Julki formą „zdrobniałą”, ale tylko „nieoficjalną”, sąsiedztwo pozostałych form świadczy o tym, że chodzi mu o formy zdrobniałe. Jak z tego wynika, moim zdaniem, Julka jest zgodnie z poczuciem językowym Polaków formą zdrobniałą imienia Julia. Jednocześnie zwracam uwagę, że nadając dziewczynce czy kobiecie imię Julia, nadajemy jej jednocześnie prawo używania w życiu prywatnym i publicznym (poza dokumentami, jak dowód osobisty, paszport itp.) form zdrobniałych: Julka, Jula, Julcia, Juleczka, Julisia itd., itd.

czerwiec 2008 r.