Poniżej przytaczamy opinię dotyczącą nadania dziewczynce imienia w formie Chiara lub Kiara:

[…] Chiara jest współczesną wyłącznie włoską formą łacińskiego imienia Clara o znaczeniu ‘jasna, sławna’. Włosi Chiara wymawiają kiara, dawni Rzymianie wymawiali Clara jako klara i w takiej postaci wymawianiowej przejęliśmy je już w XIII wieku. Imię to rozsławiła św. Klara z Asyżu, która pod wpływem św. Franciszka wyrzekła się życia w dostatku, ślubowała ubóstwo, założyła Zgromadzenie Pań Ubogich, czyli późniejszy zakon klarysek. Sama z rąk św. Franciszka otrzymała habit zakonny w r. 1212. Tak więc włoska Chiara i z polska pisana Kiara odpowiadają polskiej (również pochodzenia łacińskiego) Klarze. Moim zdaniem na gruncie polskim Chiara i Kiara brzmią równie dziwacznie, jak brzmiałoby nazywanie sióstr klarysek chiaryskami czy kiaryskami. Zdaję sobie jednak sprawę, że tę dziwaczność obu włoskich wersji imienia Klara rodzice dziewczynki traktują jako pożądaną oryginalność. W takim wypadku – w celu uniknięcia niezgodności z polską ortografią formy Chiara – opowiadam się za formą Kiara, jeśli rodzice chcą zapewnić jej wymowę w Polsce mniej więcej zgodną z wymową włoską. Jeśli się godzą na wymowę niezgodną z włoską, stosowniejszą byłaby forma Chiara. Rodzice powinni zostać poinformowani, że dla każdego Polaka z elementarnym wykształceniem językoznawczym Chiara i Kiara to Klara. Powinni też wiedzieć, że po włosku chiara to ‘białko w jajku’.

luty 2008 r.