Do Rady nadesłano następujący list:

Chcemy nadać dziecku imię pochodzące z wisznuickiej tradycji Indii. Jego oryginalna pisownia, biorąc pod uwagę zapis w transliteracji łacińskiej, w Indiach to „Nimai”. Czy jest to właściwa pisownia, jeśli chodzi o zasady języka polskiego? Wydaje się, iż powinno być „Nimaj”, ale dla upewnienia się piszę do Państwa i serdecznie dziękuję za odpowiedź”.

Odpowiedział przewodniczący Rady:

[…] wyrażam opinię, że w języku polskim imiona męskie nie kończą się w zapisie literą i występującą po innej literze oznaczającej samogłoskę. W takim wypadku piszemy literę j, czyli Nimaj (nie: Nimai). Zapis „Nimai” sugerowałby ponadto wymowę trzysylabową: Ni-ma-i i powodowałby konieczność nieodmienności tak nietypowego wyrazu. Poprawna jest więc pisownia Nimaj i odmiana: tego Nimaja, temu Nimajowi, tym Nimajem, o tym Nimaju. Pragnę jednak zwrócić uwagę na to, że tak nietypowe imię może być przyczyną kłopotów w życiu Państwa syna, zwłaszcza że brzmieniowo jest ono podobne do frazy „nie mają” (np. w formie dopełniacza: Nimaja), co może stać się pretekstem do niestosownych, a bardzo bolesnych dla dziecka żartów kolegów.

styczeń 2008 r.