Pewien korespondent poprosił o zgodę na nadanie jego synowi imienia Enzo (odmówiła tego kierownik USC). Cała rodzina zamierza wyjechać do Włoch, skąd pochodzi imię Enzo, dlatego rodzicom zależy na nadaniu go dziecku. A oto odpowiedź przewodniczącego Rady:

[…] uprzejmie informuję, że Rada Języka Polskiego nie ma uprawnień, by wyrażać zgodę (bądź nie wyrażać zgody) na nadawanie dzieciom określonych form imion. Zgodnie z Ustawą o języku polskim (art. 13 pkt 1) Rada ma jedynie prawo wyrażać opinie o używaniu języka polskiego w działalności publicznej i obrocie prawnym. Odmówić przyjęcia oświadczenia o wyborze imienia dla dziecka może jedynie (w wypadkach określonych w art. 50 ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego, DzU 1986 nr 36, poz. 180) kierownik USC. Opinia językoznawcy o imieniu Enzo nie może być w pełni pozytywna: nie jest to imię polskie, lecz włoskie, w dodatku prawdopodobnie zdrobnienie (być może od Lorenzo), zakończone nietypowo dla polskich imion męskich (na -o kończą się tylko imiona zdrobniałe typu Zbyszko, Mieszko oraz nieliczne zapożyczone typu Bruno, Hugo, Iwo, Otto). Po włosku wymawia się je jako „endzo” albo „enco” (w zależności od regionu), po polsku będzie zapewne wymawiane literowo (czyli „enzo”). Należy też pamiętać o tym, że w starannej polszczyźnie powinno ono być odmieniane (Enzo – Enza – Enzowi – Enzem – o Enzu), tymczasem będzie skłonność do nieodmieniania go (np. „Rozmawiał z Enzo”), co nie jest wskazane. Niemniej formalnie imię to nie narusza podstawowych zasad nadawania imion w języku polskim.

czerwiec 2005 r.