Przewodniczący Rady przychylił się do prośby pewnej mieszkającej w Niemczech Polki o wydanie dokumentu, w którym stwierdzono by, że oficjalną formą imienną jest w Polsce Anna, nie Ania – urzędnicy niemieccy nie chcieli wyrobić jej córce dokumentu tożsamości, w którym figurowałoby imię Anna. Polka nie chciała się zgodzić ani na imię Ana, ani na formę Ania, która dla niemieckich urzędników nie jest spokrewniona z imieniem Anna. Oświadczenie wystawione przez przewodniczącego Rady miało pomóc Polce:

[…] stwierdzam, że w języku polskim oficjalnym imieniem żeńskim jest ANNA. Imię Ania jest zdrobnieniem od tamtego imienia, używanym w sytuacjach nieoficjalnych; wpisanie tego imienia jako formy oficjalnej do dokumentów wydawanych przez urząd stanu cywilnego jest niemożliwe.

2003 r.