Urząd Stanu Cywilnego w Ustce poprosił Radę o opinię w sprawie nadania dziewczynce imienia Kaila lub Kajla. Opinię przygotowała sekretarz Rady, dr Katarzyna Kłosińska:

[…] formy Kaila i Kajla z formalnego punktu widzenia spełniają warunki stawiane imionom żeńskim: wskazują na płeć nosicielki, nie są zdrobnieniami innych imion, nie są tożsame z nazwami geograficznymi ani z nazwami pospolitymi (choć kajla to prawdopodobny przedwojenny wyraz należący do gwary ślusarzy, co uwiecznił Julian Tuwim w opowiadaniu pt. „Ślusarz”). Byłyby jednak kłopotliwe jako imiona, przede wszystkim ze względu na swą nietypową formę. Imię Kaila byłoby trudne do zaakceptowania również z powodu niejasnej wymowy: litera „i” po samogłosce bywa bowiem w polszczyźnie wymawiana na dwa sposoby – w wyrazach zapożyczonych jako „j” (mozaika, planetoida), w wyrazach rodzimych – jako „i” (kraina, boisko). Oczywiście, w wypadku imienia właściwsza byłaby wymowa odpowiadająca wyrazom rodzimym – „kaila” (nie: „kajla”), jednak nie można wykluczyć, że rodzice chcieliby, by ewentualne imię ich córki miało być wymawiane z obca. Dlatego z tych dwóch form – Kaila i Kajla – proponowałabym wybór drugiej (Kajla), ponieważ przynajmniej jej wymowa nie budzi zastrzeżeń. Zastrzeżenia budzi jednak jej nietypowa forma, która może stać się przyczyną kłopotów dziewczynki (a później kobiety), dlatego odradzałabym nadanie dziecku obu zaproponowanych imion. Dodam, że imiona te nie figurują w dostępnych nam słownikach imion, wyszukiwarka internetowa zaś znalazła następujące postaci noszące imię Kaila: 1. wschodnie bóstwo nieba, 2. suka rasy owczarek niemiecki. Ponadto Kaila to nazwa kilku stron erotycznych w sieci www.

2004 r.