Na pytanie naczelnika Wydziału Spraw Obywatelskich Urzędu Miejskiego w Elblągu, czy poprawna jest żeńska forma imienia Stela, nadana córce pewnych państwa, czy też może poprawna jest forma Stella, tak oto odpowiedział prof. Walery Pisarek:

[…] imię Stela zostało wpisane do aktu urodzenia z jednym „l” zgodnie ze słownikami ortograficznymi (m.in. z „Nowym słownikiem ortograficznym PWN” z roku 2002 i „Wielkim słownikiem ortograficznym PWN” z roku 2003). Z jednym „l” figurowało imię Stela w „Wykazie imion używanych w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”, a także w popularnym poradniku Władysława Kupiszewskiego „Dlaczego Agnieszka a nie Ines? Wybierz imię dla swego dziecka” […]. W formie z jednym „l” występuje imię Stela w kilku innych (oprócz polskiego) językach europejskich: w białoruskim, bułgarskim, czeskim, macedońskim, rumuńskim, słowackim. Od formy Stela łatwo też tworzyć zdrobnienia: Stelka, Stelunia, Stelusia. We współczesnych słownikach polskich imion pisownia Stela (z jednym „l”) nie jest jednak bezwyjątkowa. W „Księdze naszych imion” Józefa Bubaka (1993) można przeczytać, że imię Stela (z łacińskiego stella = ‘gwiazda’) „używane bywa niekiedy w formie mniej spolszczonej: Stella”. Wielojęzyczny „Słownik imion”, wydany przez Ossolineum w roku 1991, podaje jako formy polskie − Stella i Estela. Być może upowszechnianiu się formy Stella sprzyja chęć odpodobnienia jej od wyrazu pospolitego stela ‘kamień nagrobny’. Biorąc to pod uwagę, wyrażam opinię, że można uznać za dopuszczalne dwie oboczne formy Stela i Stella. Na takie orzeczenie pewien wpływ wywarł fakt, że imieniem Stella (przez dwa „l”) nazwał Juliusz Słowacki jedną z bohaterek swego dramatu Fantazy.

2003 r.