Pewna nauczycielka zwróciła się do Rady w delikatnej kwestii – nazwiska jednego ze swoich uczniów: Fiutek. Nie chcąc, by chłopiec był dłużej narażany na docinki kolegów, spytała, jaka jest etymologia tego nazwiska. Miała nadzieję, że etymologia nie jest ośmieszająca, co by pozwoliło dziecku odzyskać pewność siebie. Na list nauczycielki odpowiedziała prof. Aleksandra Cieślikowa:

[…] nazwiska Fiutek i Fiut są licznie reprezentowane wśród nazwisk współcześnie w Polsce używanych. Nosicieli nazwiska Fiut jest w Polsce 1211, a Fiutek ma ich 408. Liczne są też formy pochodne, np.: Fiuta, Fiutek, Fiutakiewicz, Fiutko, Fiutkowski, Fiutowski. Są różne źródła nazwisk: odapelatywne (wyrazy pospolite były źródłem przezwisk), odmiejscowe, odimienne i obce, których etymologii nie można wyjaśnić na gruncie języka polskiego. Nazwisko Pani ucznia – Fiutek pochodzi od nazwiska, a raczej przezwiska Fiut, do którego dodano przyrostek –ek, prawdopodobnie o znaczeniu patronimicznym, wyrażającym relację syna do ojca. Możliwe też, że Fiutek od razu był przezwiskiem, a potem stał się nazwiskiem. Obydwa przezwiska (potem nazwiska) Fiut i Fiutek pierwotnie nie były wulgarne ani też kojarzone z dzisiejszym znaczeniem. Przezwiska te pochodziły od dźwiękonaśladowczego wyrażenia fiu, fiu oznaczającego zdziwienie, zaskoczenie. Mówiono tak np. o lekkoduchu. Wyraz w formie fiutek pojawia się już w słowniku Knapiusza (1632) i znaczy ‘pędziwiatr, wiercipięta’. Znani ludzie noszą nazwisko Fiut. W Krakowie takie nazwisko nosiła mieszczańska rodzina, z której pochodził dentysta dobrze znany w Krakowie. Profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego jest Aleksander Fiut, znawca twórczości Miłosza („Rozmowy z Miłoszem”). Te przykłady świadczą, że cechy osoby są ważniejsze od brzmienia nazwiska. Używając nazwiska, myślimy nie o jego etymologii i brzmieniu, lecz o osobie, którą dzięki nazwisku identyfikujemy.

2005 r.