Przedstawiciel Polskiej Organizacji Franczyzodawców chciał zasięgnąć opinii członków Rady w sprawie uregulowania polskiej terminologii związanej z handlowym określeniem pochodzenia angielskiego: franchise. Dotychczas spotkać się można było bowiem z niepożądaną rozbieżnością terminologiczną, by wymienić choćby takie tłumaczenia angielskiego franchisee, jak: franchisobiorca, franszyzobiorca, franchise-biorca, franchisingobiorca, biorca franczyzy. Prezes organizacji zaproponował następujące terminy:

1. franczyzna (ang. franchise) – prawa i obowiązki będące przedmiotem umowy pomiędzy franczyzodawcą a franczyzobiorcą;
2. franczyza (ang. franchising) – udzielenie praw (i przyjęcie obowiązków) poprzez zawarcie umowy franczyzy; drugie znaczenie tego słowa;
3. umowa franczyzy (ang. franchise agreement) – umowa pomiędzy franczyzodawcą a franczyzobiorcą, której przedmiotem jest franczyza, będąca sumą określonych praw i obowiązków;
4. franczyzobiorca (ang. franchisee) – strona umowy uzyskująca prawa (i przyjmująca obowiązki) składające się na franczyzę; wyraz analogiczny do kredytobiorcy (od: kredyt);
5. franczyzodawca (ang. franchisor) – strona umowy udzielająca praw (i nakładająca obowiązki) franczyzy; wyraz analogiczny do kredytodawcy (od: kredyt).

Według przewodniczącego Rady, prof. Andrzeja Markowskiego, nie można mieć zastrzeżeń do trzech ostatnich terminów, jednak kłopot może sprawić niejednoznaczność znaczeniowa wyrazu franczyzna. Nie będzie ona jednak nastręczała większych trudności, jeśli kontekst, w jakim wyraz zostanie użyty, będzie odpowiednio rozbudowany.

2001 r.