Urząd Wojewódzki w Białymstoku poprosił Radę o opinię w sprawie odmiany imienia Marija. Imię to, noszone głównie przez Rosjanki i Białorusinki przebywające na Podlasiu, sprawia urzędnikom kłopoty – zapisane w przypadkach zależnych poprawnie (Marii) jest mylone z imieniem Maria. Z pomocą urzędnikom przyszła sekretarz Rady, dr Katarzyna Kłosińska:

[…] zarówno rzeczowniki pospolite, jak i nazwy własne rodzaju żeńskiego, których temat fleksyjny zakończony jest na „j” poprzedzone samogłoską, w przypadkach zależnych, których wykładnikiem jest końcówka –i, „gubią” „j”. Imię Marija odmienia się zatem tak jak np. rzeczownik żmija – w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku przybiera postać Marii (tak jak: żmija – żmii). Przed końcówkami innymi niż –i „j” pozostaje. Pełna odmiana interesującego nas imienia to zatem: lp.: M. Marija, D., C., Ms. Marii [wymawiane jako „Mariji”], B. Mariję, N. Mariją, W. Marijo!, lm.: M., B. Marije, D. Marij, C. Marijom, N. Marijami, Ms. (o) Marijach, W. Marije! […].

Istotnie, tożsamość graficzna (ale już nie brzmieniowa) zapisu dopełniacza, celownika i miejscownika imienia Marija z zapisem imienia Maria w tych przypadkach fleksyjnych (Marii) może narazić Państwa interesantki na kłopoty. Aby ich uniknąć, radziłabym zamieszczanie na początku oficjalnych dokumentów krótkich informacji, zawierających imiona i nazwiska interesantów w postaci mianownikowej (tak jak są spisywane akty notarialne), np. „Do Urzędu Wojewódzkiego zgłosili się: Marija Iksińska i Jan Igrekowski” lub „Sprawa dotyczy osób noszących imiona i nazwiska: Marija Iksińska i Jan Igrekowski”. Zdaję sobie sprawę z tego, że takie konstrukcje mogą wydawać się nienaturalne. Ich stosowanie jednak wydaje się jedynym rozwiązaniem „konfliktu” między potrzebami Państwa interesantów a normami polszczyzny.

2002 r.