Do Rady zwrócił się student polonistyki z prośbą o rozstrzygnięcie wątpliwości, czy droższe bilety na imprezę kulturalną są sprzedawane „niestudentom”, czy „nie studentom”. Odpowiedziała sekretarz, dr Katarzyna Kłosińska:

[…] we wskazanym […] kontekście cząstka „nie” wystąpi łącznie z rzeczownikiem „student”. Na plakacie powinno zatem pojawić się następujące wyliczenie:
studenci PW – 10 zł
studenci innych uczelni – 15 zł
niestudenci – 20 zł.

Zdarzają się wypadki, kiedy cząstkę „nie” z rzeczownikiem zapisuje się rozłącznie – dotyczy to jednak wyłącznie takich sytuacji, kiedy zaprzeczenie logicznie odnosi się raczej do czasownika, jednak występuje obok rzeczownika. Na przykład w zdaniach „Był uczniem, nie studentem”, „Zapytał o to ucznia, nie studenta”, „Podziękował uczniowi, nie studentowi” zaprzeczone są właśnie czasowniki; po rozwinięciu zdania te brzmiałyby: „Był uczniem, nie był studentem”, „Zapytał o to ucznia, nie pytał studenta”, „Podziękował uczniowi, nie podziękował studentowi”. Takie sytuacje zdarzają się wtedy, gdy mamy do czynienia z przeciwstawieniem dwóch zjawisk, rzeczy itp. (tu: „uczeń, nie student”).

W pozostałych wypadkach – czyli wówczas, gdy nie przeciwstawiamy jakichś zjawisk, a zaprzeczenie odnosi się do rzeczownika – cząstkę „nie” pisze się z rzeczownikiem łącznie, np.: „Książka przeznaczona jest dla niestudentów”, „Zatrudniliśmy kilku niespecjalistów”, „W zawodach wzięło udział 15 niesportowców”.

Dodam, że partykuła „nie” z rzeczownikiem może być pisana także z łącznikiem (czyli krótką kreską) – dzieje się tak, gdy rzeczownik pisany jest wielką literą (np. gdy jest nazwą mieszkańca regionu czy nazwą narodu), np. „Zorganizowano zjazd nie-Małopolan mieszkających w Małopolsce”, „Mieszkało tam kilku nie-Polaków”.

2002 r.