W prywatnym liście poproszono Radę o podanie deklinacji nazwy miejscowej Tupadły. Pisano, że dawniej nazwa ta była rzeczownikiem żeńskim w liczbie pojedynczej (Tupadła), oraz pytano, czy poprawny jest dopełniacz (do) Tupadłych. Odpowiedziała sekretarz Rady, dr Katarzyna Kłosińska:

Nazwy Tupadły dostępne mi słowniki nie notują. Można jednak przypuszczać, że jest to typowa nazwa, taka jak Palmiry, Ateny czy Winiary, a zatem, że się odmienia podobnie jak większość nazw zakończonych na -y – tak jak rzeczowniki niemęskoosobowe w liczbie mnogiej: Palmiry – do Palmir, Ateny – do Aten, Winiary – do Winiar, Tupadły – do Tupadł.

Forma […] do Tupadłych wskazywałaby na przymiotnikową odmianę tego wyrazu, która jest jednak niespotykana w nazwach zakończonych na –y. Cała deklinacja […] ma następującą postać:

M. Tupadły (jak np. piły – liczba mnoga od piła)
D. Tupadł (jak: pił)
C. Tupadłom (jak: piłom)
B. Tupadły (jak: piły)
N. Tupadłami (jak: piłami)
Ms. (w) Tupadłach (jak: [w] piłach).

W czasach, gdy miejscowość nazywała się Tupadła, jeździło się zapewne do Tupadły – tak jak się jeździ do Warszawy czy Częstochowy. Była to bowiem typowa nazwa żeńska. Skoro jednak dziś brzmi ona nieco inaczej – ma wyłącznie liczbę mnogą, to należy ją odmieniać tak jak rzeczowniki w liczbie mnogiej właśnie.

W dyskusji nad tą kwestią na XV posiedzeniu plenarnym RJP prof. Walery Pisarek wyraził opinię, że nie można arbitralnie rozstrzygać o formach deklinacyjnych nazw mniej znanych miejscowości.

2002 r.