Opinię o żeńskim imieniu Aila wyraziła sekretarz Rady, dr Katarzyna Kłosińska:

Forma Aila jest trudna do zaakceptowania jako polskie imię. Połączenie „ai + spółgłoska” występuje w polszczyźnie rzadko […] i jest odczuwana jako obca. […] wymawia się [ją] jak połączenie dwóch samogłosek (np. la-i-cyzm) lub […] jak połączenie „a+j” (np. mo-zai-ka). Nie wiadomo, jak chcieliby wymawiać imię Aila rodzice dziecka – dwusylabowo (Aj-la) czy trójsylabowo (A-i-la). Nie jest także pewne, czy ludzie, którzy zetkną się z tym imieniem po raz pierwszy, będą je wymawiać zgodnie z życzeniem rodziców dziecka i samego dziecka. Jeśliby to imię miało brzmieć Ajla, to jego nosicielka mogłaby być narażona na jeszcze większe przykrości, ponieważ wiele osób zapisywałoby je zgodnie z wymową, czyli przez j (Ajla). Warto poznać powody, dla których rodzice chcą nadać swej córce tak niecodzienne i kłopotliwe imię. Jeśli przemawiają za tym jakieś ważne względy rodzinne (np. tradycja), to uważam, że należy się przychylić do ich prośby, uprzedziwszy ich jednak o kłopotach związanych z wymową i pisownią imienia. Jeśli wynika to tylko z chęci wyróżnienia dziecka oryginalnym imieniem, to – moim zdaniem – należy zachęcić ich do zmiany decyzji po to, by dziecko nie było narażone na przykrości. Te mogą bowiem wyniknąć nie tylko z trudnej wymowy i pisowni, lecz także z połączenia imienia z nazwiskiem. Sąsiedztwo imienia, bardzo oryginalnego i obco brzmiącego, i nazwiska, odczuwanego jako pospolite (jakie, być może nosi dziecko), wywołuje często żarty i nieprzyjemne docinki.

2002 r.