Jedna z korespondentek zwróciła się do Rady z prośbą o opinię o imieniu Ana:

Zwracam się do Państwa z pytaniem, ponieważ nie mogę znaleźć nigdzie wzmianek na temat imienia, które planuję nadać córce. Jest to imię Ana, pisane przez jedno „n”. Nie podoba mi się przyjęta forma pisana przez podwójne „n”, a wiem, że w innych językach występuje także pisana wten sposób.

Do listu ustosunkował się prof. dr hab. Walery Pisarek:

(…) rzeczywiście zgodnie z Pani spostrzeżeniem hebrajskie imię Hannah (‘pełna wdzięku’), które według tradycji chrześcijańskiej nosiła babka Jezusa Chrystusa, to znaczy matka jego matki Maryi, należy do najpopularniejszych imion naszego kręgu kulturowego i w różnych krajach oraz w różnych językach występuje w różnych postaciach. Nawet w Polsce używane są dwie jego formy: Anna i Hanna. Panująca u nas Anna występuje wpostaci Ana niemal na całym Półwyspie Bałkańskim (a więc w Bułgarii, Chorwacji, Macedonii, Rumunii, Serbii i Słowenii) i Półwyspie Pirenejskim (w Hiszpanii i Portugalii). Zakładam, że nie wybrała Pani imienia Ana dla uczczenia japońskich linii lotniczych ani jako deklaracji poparcia dla ruchu anorektyczek Pro-Ana (…). Różnica między Aną a Anną ograniczy się zresztą do urzędowej sfery publicznej, bo formy zdrobniałe od Any (tzn. Ania, Anusia, Anka, Anulka) nie różnią się od zdrobnień Anny. Biorąc to wszystko pod uwagę, nie widzę powodów, by kierownik urzędu stanu cywilnego odmówił nadania Pani córeczce imienia Ana (z jednym „n”).

styczeń 2013