W sprawie imienia Chiara nadesłano następujący list:

Piszę do Państwa, bowiem w urzędzie, do którego zaszłam, polecono mi, abym z tym zapytaniem zwróciła się do Was. Chodzi o imię dla mojej córeczki. Urodzi się za miesiąc, więc chcielibyśmy wiedzieć, co mamy zrobić, aby nadać jej to imię, jakie chcemy. Imię, jakim pragniemy obdarzyć naszą córeczkę, to Chiara. Jest to imię bardzo pospolite we Włoszech, dlaczego my akurat chcemy to, a nie inne?? Mój mąż połowę życia spędził w tym kraju i tak jakoś imiona tego pochodzenia są nam równie bliskie, jak imiona polskie.(…)

Odpowiedziała sekretarz Rady, dr Katarzyna Kłosińska:

(…) kierownik urzędu stanu cywilnego może odmówić zarejestrowania Pani córki pod imieniem Chiara, ponieważ ma ono polski odpowiednik w postaci imienia Klara. Tymczasem zgodnie z „Zaleceniami dla urzędów stanu cywilnego, dotyczącymi nadawania imion dzieciom osób obywatelstwa polskiego i narodowości polskiej” (opublikowanymi w „Komunikatach Komisji Kultury Języka Komitetu Językoznawstwa PAN”, nr 1(4)/1996; www.rjp.pan.pl), wskazane jest „nadawanie imion w postaci przyswojonej przez język polski, a więc np.: Jan, nie John lub Johann; Katarzyna, nie Catherine; Klara, nie łacińskie Clara ani włoskie Chiara; Małgorzata, nie Margareta; Marcin, nie Martin; Piotr, nie Peter itp.” (p. I.1). Stoi także w sprzeczności z p. II wspomnianego dokumentu – „Imiona nadawane w Polsce jako należące do języka polskiego powinny pozostawać w zgodzie z jego regułami gramatycznymi i ortograficznymi” – zawiera bowiem dwuznak ch, wymawiany jako k.

wrzesień 2009 r.