USC w Poznaniu poprosił Radę o rozstrzygnięcie sporu dotyczącego ustalenia podstawowej formy (M. lp.) nazwiska mającego w D. lm. postać Konopelków (w wyrażeniu z Konopelków, które było wpisane zamiast nazwiska rodowego matki w świadectwie metrycznym pochodzącej z Grodna osoby, której sprawa dotyczy). Odpowiedzi udzielił przewodniczący Rady, prof. Andrej Markowski:

[…] forma z Konopelków, użyta w świadectwie metrycznym z Grodna z roku 1931, może być formą dopełniacza liczby mnogiej zarówno od nazwiska o postaci podstawowej Konopelka, jak i od nazwiska o postaci podstawowej Konopelko. Nazwiska tego typu, zakończone na -o, były i są bardzo częste na terenach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej, i jeśli osoba, która należy do rodziny kogoś, kto pochodzi z Konopelków, twierdzi, że nazwisko to brzmiało Konopelko, to należy to przyjąć w dobrej wierze. Z punktu widzenia onomastycznego i gramatycznego interpretacja taka jest bowiem całkowicie poprawna. Dodajmy dla porządku, że forma z Konopelków mogłaby też zostać utworzona od nazwiska o postaci podstawowej Konopelek, co jednak w tym wypadku wydaje się mniej prawdopodobne.

2002 r.