Przedstawicielka pewnego wydawnictwa spytała, „czy w odniesieniu do plemion, mitów itd. należy używać określenia nordycki czy nordyjski”, oraz o to, „jak brzmi poprawna forma liczby pojedynczej od słowa runy (pismo runiczne)”. Odpowiedział przewodniczący, prof. Andrzej Markowski:

[…] W słownikach języka polskiego występuje zarówno przymiotnik nordycki, jak i nordyjski (ten jako rzadszy), pojawia się także przymiotnik nordyczny. Sądząc z zapisu w SJP pod red. W. Doroszewskiego, przymiotnik nordycki jest chyba nowszy, jednakże w moim odczuciu ten właśnie przymiotnik jest dziś najczęstszy i zalecałbym jego używanie.

Słowniki notują też obocznie formy D. lm. run i runów, co by świadczyło o tym, że potencjalna forma M. lp. to (ten) run albo (ta) runa. Jednakże w większości słowników hasłem jest forma runy z adnotacją blp. Jeśli jednak zachodzi konieczność użycia tego rzeczownika w liczbie pojedynczej, można stosować obie formy; z zapisów słownikowych wynikałoby, że na pierwszym miejscu stawia się formę żeńską.

2002 r.