Do Rady zwrócono się z pytaniem o to, czy należy w języku polskim odmieniać nazwisko Branica. Oto odpowiedź na list:

[…] wszystkie nazwiska zakończone na -a (zarówno męskie, jak i żeńskie) należy w języku polskim odmieniać. […] Pozostawienie w zdaniu nazwiska w postaci nieodmienionej może zakłócić sens wypowiedzi. Ze zdania Widzę Branica można więc wywnioskować, że mowa o kimś, kto się nazywa Branic (analogicznie do: Widzę Nowaka). Tradycja odmieniania nazwisk jest w polszczyźnie tak silna, że zdania „Podziękowałem Branica” nie tylko rażą, ale wręcz dziwią – za każdym razem trzeba więc dodawać jakieś słowo wskazujące na to, w jakim przypadku nazwisko miało być użyte, np. „Podziękowałem pani Branica”. Zamiast tego – łatwiej, krócej, a przy tym precyzyjniej – odmieniać nazwiska: „Podziękowałem Branicy”. Trudno sobie wyobrazić, że nagle wszyscy Polacy mówią o Lechu Wałęsa, że ktoś przyznał nagrodę Andrzejowi Wajda, że oglądamy film Andrzeja Wajda, że widzowie podziwiają Krystynę Janda. Wolimy jednak mówić o Lechu Wałęsie, przyznawać nagrody Andrzejowi Wajdzie, oglądać filmy Andrzeja Wajdy, podziwiać Krystynę Jandę.

2001 r.