Korespondent Rady opisał swój spór z licealnym nauczycielem, dotyczący odmiany nazwiska profesora Siek. Korespondent twierdził, że powinno się ono odmieniać (tak jak większość nazwisk polskich i obcych), nauczyciel był temu przeciwny, uzasadniając nieodmienianie (i – w jego przekonaniu – nieodmienność) swojego nazwiska jego obcym pochodzeniem. Odpowiedział prof. Andrzej Markowski:

Jak słusznie Pan uważa, w języku polskim odmieniamy zarówno nazwiska rodzime, jak i te, które są pochodzenia obcego. Nazwiska kończące się w wymowie spółgłoską (i polskie, i obce) odmieniamy tak, jak rzeczowniki męskoosobowe. Nazwisko Pana nauczyciela deklinuje się więc następująco: pan Siek, pana Sieka, panu Siekowi, z panem Siekiem, o panu Sieku, państwo Siekowie, państwa Sieków, państwu Siekom, z państwem Siekami o państwu Siekach. Nie wydaje się również, by nazwisko Siek w przypadkach zależnych brzmiało śmiesznie lub obelżywie. Sądzę także, że jest to nazwisko polskie, związane z czasownikiem siekać, nie widzę podstawy do wiązania go z jakimkolwiek rdzeniem obcym. Zasady odmiany nazwisk polskich i obcych są obszernie omówione w odpowiednim haśle problemowym w „Wielkim słowniku poprawnej polszczyzny PWN”, Warszawa 2004, pod moją redakcją naukową.

2005 r.