W prywatnym liście do RJP zapytano:

W ostatnim czasie przebywałem w słonecznej Chorwacji. […] Charakterystyczna dla mnie jest próba poznania przynajmniej kilku zwrotów z podróży zagranicznych i zapoznanie się z zasadami wymowy dostępnymi w każdym dobrym przewodniku turystycznym. Tak samo było i w tym przypadku. Pierwszym słowem, którego nauczyłem się jeszcze w Polsce, było „Hrvatska”. Po przeczytaniu przewodnika wiedziałem, że wymawia się to słowo „hyrwatska”. Z taką wiedzą pojechałem na wycieczkę. Kiedy tam przebywałem, oprócz poznawania uroków Chorwacji męczyły mnie (i nadal nie dają względnego spokoju) rozterki natury polonistycznej, a w zasadzie językowej. Dlaczego Chorwacja w oryginale pisze się przez „H”, a w języku polskim przez „Ch”? Jest to o tyle ciekawe, że inny przykład europejski, gdzie zastosowano pisownię z języka obcego, to Holandia (w oryginale nie ma sformułowania podobnego do Holandia, ale Niederland, czyli kraj nizinny, ale np. w języku angielskim jest Holland). Tu pisownia polska to Holandia, a nie Cholandia. W znanych mi nazwach krajów zaczynających się na „H” lub „Ch” to państwa z tej pierwszej grupy: Holandia, Haiti, Honduras. Do tej drugiej grupy należą Chiny, ale tutaj pisownia podyktowana jest jakimiś względami międzynarodowymi, gdyż w angielskim też mamy „China”, czyli od „Ch”.

Na ten list odpowiedział prof. Andrzej Markowski:

Nazwę Hrvatska pisze się w języku chorwackim przez h dlatego, że w alfabecie tego języka nie ma w ogóle połączenia liter ch i litera h oznacza także głoskę bezdźwięczną, zapisywaną w polszczyźnie (i np. w językach czeskim i słowackim) przez ch. Po chorwacku pisze się więc zarówno heroj (pol. heros), jak i heruvim (pol. cherubin), hijena (pol. hiena), jak i hjleb (pol. chleb) itd. Zapis Chorwacja z połączeniem ch występuje w polszczyźnie co najmniej od 100 lat, a etymologię tej nazwy podaje A. Brückner w „Słowniku etymologicznym języka polskiego”, w którym pisze on m.in.: „ w nazwie szczepu wedle postaci łacińskiej Chroacja, Kroacja” (s. 176).

2005 r.