Kierownik pewnego Starostwa Powiatowego napisała do Rady następujący list:

Do Wydziału Spraw Społecznych […] zgłosili się rodzice – narodowości polskiej – wraz 15-letnią córką z prośbą o zmianę imienia obecnie noszonego przez córkę: Martyna na imię Sati. Prośbę motywują tym, że imieniem Sati, które w dosłownym tłumaczeniu oznacza „dobrą kobietę”, nazywają córkę od najmłodszych lat. Zarówno oni, jak i córka są wyznawcami religii Hare Kryszna, żyją we wspólnocie na jednej z farm wyznawców Hare Kryszna. Pod tym imieniem córka znana jest również w swoim otoczeniu, sąsiedztwie, a przede wszystkim w szkole. Na dowód przedstawili świadectwa szkolne, na których widnieje imię: Sati oraz kartki i koperty z listów adresowane do córki, również z widniejącym imieniem: Sati. Zarówno rodzice, jak i dziewczynka twierdzą, że nastąpiła bardzo silna identyfikacja z imieniem Sati i pragną, aby w oficjalnych dokumentach figurowało to imię.

Na list odpowiedział prof. Walery Pisarek:

[…] mimo życzliwości dla wyznawców Hare Kryszna nie mogę poprzeć prośby rodziców dziewczynki o nadanie jej imienia Sati. Nie spełnia ono bowiem ustawowego warunku wskazania płci dziecka. Dodatkowo tę negatywną opinię wspierają kulturowe konotacje. Sati (z sanskryckiego) to rzeczywiście „kobieta cnotliwa”, ale na to określenie zasługuje w pełni żona, która po śmierci męża popełnia samobójstwo, a zwłaszcza daje się razem z jego zwłokami spalić na stosie. Według „Praktycznego słownika współczesnej polszczyzny” sati to „obyczaj kultywowany w Indiach do 1829 r. nakazujący spalenie wdowy (żywcem lub po uprzednim zabiciu) na stosie wraz ze zwłokami męża; kobieta spalona ze zwłokami męża”. Jak pisze dr Jyotsna Kamat: „Sati (Su-thi, a.k.a. suttee) is the traditional Hindu practice of a widow immolating herself on her husband’s funeral pyre. „Sati” means a virtuous woman. A woman who dies burning herself on her husbands funeral fire was considered most virtuous, and was believed to directly go to heaven, redeeming all the forefathers rotting in hell, by this „meritorious” act. The woman who committed Sati was worshipped as a Goddess, and temples were built in her memory. Sati was prevalent among certain sects of the society in ancient India, who either took the vow or deemed it a great honor to die on the funeral pyres of their husbands. Ibn Batuta (1333 A.D.) has observed that Sati was considered praiseworthy by the Hindus, without however being obligatory. The Agni Purana declares that the woman who commits sahagamana goes to heaven. However, Medhatiti pronounced that Sati was like suicide and was against the Shastras, the Hindu code of conduct. It is believed that they were not coerced, although several wives committed Sati. The majority of the widows did not undergo Sati. Informacja dra Kamata, że większość wdów nie popełniała sati, nie zmienia mego negatywnego stosunku do tego zwyczaju i przypominania go w imieniu dziecka. Zwłaszcza że po polsku − jak świadczy cytowany wyżej słownik − sati to ‘kobieta spalona ze zwłokami męża’”.

2004 r.