Korespondentka Rady spytała o możliwość zmiany tego imienia na japońskie Setsuna. Napisała:

Wiem, iż nie ma ono [imię Setsuna] ani polskiego, ani europejskiego rodowodu, jednakże ma swoje zalety. Po pierwsze sądzę, iż nie stwarza trudności w odmianie, wskazuje płeć nosiciela (kończy się na -a), a jeżeli chodzi o wymowę, to sądzę, iż jest ona zgodna z wymową polską. Setsuna jest imieniem japońskim – takie również jest po części i moje pochodzenie, tzn. azjatyckie. Chęć zmiany imienia mogę umotywować także tym, iż niedługo wyjeżdżam do Japonii, gdzie moje dotychczasowe imię będzie wymawiane w bardzo nieciekawy sposób, tj. „Rarysa”, gdyż Japończycy nie rozróżniają głosek „r” oraz „l”. Wobec tego faktu na kłopoty mogę także natrafić w japońskich urzędach (nie ma odpowiedniego znaku w piśmie japońskim). Czy spotkałabym się z głosem sprzeciwu w USC?”.

Odpowiedzi udzieliła jej sekretarz Rady, dr Katarzyna Kłosińska:

[…] istotnie, imię Setsuna nie ma rodowodu polskiego, lecz nie jest to przeszkodą w nadaniu go Pani. Ma bowiem charakterystyczne dla imion żeńskich zakończenie -a, nie jest obraźliwe, nie jest tożsame z nazwą pospolitą ani nazwą geograficzną. Nie jest – na gruncie języka polskiego – zdrobnieniem innego imienia. Nie widzę więc powodów, dla których kierownik urzędu stanu cywilnego miałby odmówić Pani zmiany dotychczasowego imienia Larysa na nowe – Setsuna. Zasady, którymi kieruje się Rada Języka Polskiego przy opiniowaniu imion, odnoszą się do imion nadawanych osobom mającym obywatelstwo polskie i polską narodowość. Z Pani listu, a także z formy Pani nazwiska, można sądzić, że – przynajmniej częściowo – uważa się Pani za osobę należącą do kręgu kulturowego innego niż polski. Tym bardziej więc ma Pani prawo do wyboru imienia należącego do kultury, z którą się Pani identyfikuje.

2003 r.