Poproszony przez urząd stanu cywilnego o opinię o imieniu Tula, przewodniczący Rady, prof. Andrzej Markowski, odpowiedział następująco:

[…] wyrażam opinię, że forma TULA niezbyt dobrze nadaje się na oficjalne imię dziewczynki. Wprawdzie forma ta nie narusza jawnie ustaleń zawartych w ustawie Prawo o aktach stanu cywilnego […], jednakże nosi ona znamiona formy zdrobniałej, co już byłoby naruszeniem jednego z tych ustaleń. Moje wahania wynikają z tego, że trudno jednoznacznie wskazać, od jakiego imienia jest to zdrobnienie. Nasuwają się tu takie imiona, jak Anastazja (Nastula — Tula), Wiktoria (Wiktula — Tula), jednakże — jak widać — nie są to skojarzenia jednoznaczne. Forma Tula zawiera sekwencję głosek -ula, która może się kojarzyć z tak samo brzmiącym przyrostkiem, tworzącym nazwy pospolite (por. brzydula, biedula, damula, spryciula, smarkula) o niepozytywnym zabarwieniu. Być może rodzicom forma Tula kojarzy się z czasownikiem tulić (się) = ‘ta, którą się tuli’, nie sądzę jednak, by to równoważyło możliwe skojarzenia rówieśników i żarty, na które może być narażona dziewczynka (por. „Tula – brzydula”, „Tula – smarkula”; „Tula – spryciula”, „Tula – hula”). Podsumowując: formalnie nie można wydać jednoznacznie negatywnej opinii o formie Tula jako imieniu żeńskim, jednakże sam odradzałbym rodzicom takie oficjalne imię dla córeczki, gdyż może to w przyszłości spowodować kłopoty i nieprzyjemności. Prof. Zenon Leszczyński uzupełnił tę opinię informacją, że w „Księdze naszych imion” J. Bubaka odnotowano, że imię Tula wystąpiło w Polsce 2 razy.

2002 r.