Zaproponowane zasady stanowią próbę stworzenia wspólnych prawideł nazewnictwa uzgodnionych przez szerokie środowisko osób zajmujących się profesjonalnie lekami, w tym farmakologów, farmaceutów, farmakoekonomistów, mikrobiologów. Istotny wkład wnieśli także językoznawcy. Wypracowane reguły uwzględniają zasady wskazane w Farmakopei Polskiej, ale także po części te przygotowane przez środowisko farmakologiczne w 1993 roku. Monografia jest odpowiedzią na potrzeby samego środowiska medycznego, ale także wydawnictw medycznych. Asumptem do podjęcia pracy był również aspekt dydaktyczny, czyli możliwość wykorzystania wypracowanych zasad w nauczaniu studentów.

Reguły dotyczą polskiej wersji nazwy powszechnie stosowanej (international nonproprietary name – INN; międzynarodowej nazwy niezastrzeżonej), określanej często mianem „nazwy międzynarodowej” substancji leczniczej. Nazwa ta pojawia się zarówno na opakowaniu leku, ulotce informacyjnej, materiałach promocyjnych, jak i w dokumentach rejestracyjnych danego produktu, a także w publikacjach i opracowaniach przeznaczonych dla specjalistów i pacjentów. Wskazanie prawidłowego zapisu nazwy substancji czynnej leków jest kluczowe dla prawidłowej komunikacji zapewniającej bezpieczeństwo pacjentów.